Mijn vriendin

Ik heb er een gedicht van gemaakt of eigenlijk een rap zodat je weet hoe mijn vriendin is

Ik ben een trut een tutholla misschien,
iemand die mij als vriendin niet verdien.
Ze lacht me niet uit maar ergens doet het pijn,
ze zal nooit meer de oude zijn.
Ze pakt alles wat ze kan krijgen,
kijkt bij me af om maar van te zwijgen.
Ik leen haar heel veel van pen tot papier,
en als ze me wil uitschelden dan doet dat me geen zier.
Ze liet me stikken een jaar gelee,
bij de manege en of het mij wat dee.
Ik stond een half uur op haar te wachten,
en oja ze maakt geen opdrachten.
Geen wonder dat ze goeie cijfers heeft,
de leraren denken dat zij dat allemaal deed.
Maar in feite is dat werk allemaal door mij gedaan,
ik zie haar als vriendin er niet meer voor aan.
Voortaan ga ik niet meer naast haar zitten,
zo gaat ze aan het werk en gaat ze niet meer pitten.
Ik wil en zal haar vriendin niet meer zijn,
en dat doet helemaal geen pijn.
Das dus mijn vriendin.

Hier is mijn woordje erover in dicht vorm.

Herrinneringen waar je aan denkt doet je pijn,
Soms zou je willen dat het zoals vroeger kon zijn.
Waarom is ze veranderd, en waarom ook tegen mij.
Je lijkt soms niet meer jezelf, wij is niet meer wij.
Niet dat ik dat erg vind, want zo kan ik niet met je praten.
Ieder uur van het verleden, een herrinnering zo verlaten.
Eigenlijks moet ik alles achterlaten, maar het lukt niet.
Ik hechtte er zoveel waarde aan, maar nu zal ik weer alleen moeten verder gaan.
Het is nu over , ik hoop alles is voorbij. Maar 1 ding weet ik zeker, wij staan nooit meer, zij aan zij.

Ik denk dat ik haar maar moet laten gaan.
Ik wou dat ze anders was maar het zij zo.
Zij wil niet veranderen....